கடந்த நவம்பர் 21 அன்று, திடீரெனவும், ஒருதலைப்பட்சமாகவும், மோடி அரசாங்கம் நான்கு தொழிலாளர் நலச் சட்டத் தொகுப்புகளை செயல்படுத்துவதாக அறிவித்துள்ளது. இதுவரை இந்தியத் தொழிலாளி வர்க்கம் போராடிப் பெற்ற உரிமைகள் அனைத்தையும் பிடுங்கி எறியும் விதமாக, 44 மத்திய தொழிலாளர் நலச் சட்டங்களுக்கு பதிலாக, ஊதியத் தொகுப்பு (2019), தொழில்துறை உறவுகள் தொகுப்பு (2020), சமூகப் பாதுகாப்பு தொகுப்பு (2020), தொழில் பாதுகாப்பு, சுகாதாரம் மற்றும் பணி நிலைமைகள் தொகுப்பு (2020) ஆகிய நான்கு தொழிலாளர் நலச் சட்டத் தொகுப்புகள் தற்போது நடைமுறைக்கு வந்துவிட்டன.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் பட்ஜெட் போடும் போதும், தொழிற்துறைகள் குறித்த கொள்கை முடிவுகள் எடுக்கும் போதும் முதலாளிகளை அழைத்து அவர்களின் கருத்தைக் கேட்டு அதன்படி முடிவெடுக்கும் மோடி அரசு, தொழிலாளர் நலச் சட்டங்களைத் திருத்தும் போது தொழிலாளர் பிரதிநிதிகளிடம் கருத்துக் கேட்கவில்லை என்பதுடன், இந்தத் திருத்தத்திற்கு எதிராக நாடு முழுவதும் தொழிலாளர்கள் போராடிக் கொண்டிருக்கும் போது தொழிலாளர்களின் எதிர்ப்பைத் துளியும் மதிக்காமல் தன்னிச்சையாக இந்தச் சட்டத்திருத்தத்தை செயலுக்குக் கொண்டுவந்திருக்கிறது.

இந்த புதிய சட்டங்கள் தொழிலாளர் நலன்களுக்கான மிக விரிவான மற்றும் முற்போக்கான சீர்திருத்தங்கள் என்றும், வளர்ச்சியடைந்த பாரதத்தை நோக்கிய பயணத்தை இது துரிதப்படுத்தும் என்றும் கதையளக்கிறார் பிரதமர் மோடி. பத்திரிக்கைகளோ நான்கு சட்டத் தொகுப்புகளையும் வானளாவப் புகழ்கின்றன.

கிக் தொழிலாளர்களுக்கு சட்டப்பாதுகாப்பு அளிக்க வகை செய்கிறது, அமைப்புசாரா துறையில் பணிபுரியும் கோடிக்கணக்கான தொழிலாளர்களுக்கும் ஊழியர் வருங்கால வைப்பு நிதி அமைப்பு (EPFO) மற்றும் மாநில ஊழியர் காப்பீட்டுக் கழகம் (ESIC) போன்ற சமூகப் பாதுகாப்புத் திட்டங்களை விரிபடுத்தியிருக்கிறது, நாடு முழுவதும் உள்ள அனைத்து தொழிலாளர்களுக்கும், அமைப்பு சார்ந்த மற்றும் சாராத துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் உட்பட, சட்டப்பூர்வமான குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை (Minimum Wages) உறுதி செய்கிறது. பாலினப் பாகுபாடின்றி, ஆண், பெண் மற்றும் திருநங்கைகள் உட்பட அனைவருக்கும் சம வேலைக்கு சம ஊதியம் வழங்குவதை உறுதி செய்கிறது. குறிப்பாகப் பெண்களுக்கு, இரவு நேரங்களில் பணிபுரியும் வாய்ப்புகள் மற்றும் பாதுகாப்பான பணிச்சூழலை உறுதி செய்வதற்கான விதிகள் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன என இந்த சட்டத் தொகுப்புகள் தொழிலாளர்களுக்கு நன்மைகளை வாரி வழங்குவதாகப் பத்திரிக்கைகள் பட்டியலிடுகின்றன.

ஆனால் உண்மையில் இது, 60 கோடிக்கும் அதிகமான இந்தியத் தொழிலாளர்களை, இந்திய தரகு முதலாளிகள் மற்றும் பன்னாட்டு கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களின் வரம்பற்ற சுரண்டலுக்குள் தள்ளுகின்ற, காவி கார்ப்பரேட் பாசிசத் தாக்குதலாகும். இதன் மூலம் இந்தியத் தொழிலாளர்களின் வாழ்வாதாரம் பறிக்கப்படுவதுடன், அவர்களது அடிப்படை ஜனநாயக உரிமைகள் அனைத்தும் மறுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

தொழிலாளர்கள் இனி புதிதாக சங்கம் அமைப்பதும், சங்கத்தைப் பதிவு செய்வதும் இயலாததாக மாற்றப்பட்டிருக்கிறது. முதலாளிகள் நினைத்தால் (300 தொழிலாளர்கள் வரை வேலைபார்க்கின்ற) தொழிற்சாலைகளை எவ்வித அறிவிப்பும் இன்றி கதவடைப்பு செய்து மூடி விடலாம். அதேசமயம் தொழிலாளர்கள் வேலைநிறுத்தம் செய்வதற்கு 60 நாட்கள் முன்னதாக அறிவிக்க வேண்டும். முதலாளி பேச்சுவார்த்தைக்கு அழைத்தால் வேலைநிறுத்தத்தை கைவிட்டு வர வேண்டும். பேச்சுவார்த்தை மாதக்கணக்கில் நீண்டாலும் பேச்சுவார்த்தை நடக்கும் கால கட்டத்தில் வேலை நிறுத்தம் செய்யக் கூடாது. ஆலைவாயில் கூட்டங்கள், மறியல் போராட்டங்கள் நடத்தக் கூடாது. ஆலையில் பணிபுரியும் தொழிலாளர்களில் 51% உறுப்பினராக இருந்தால் மட்டுமே சங்கம் அங்கீகரிக்கப்பட்ட தொழிற்சங்கமாக கருதப்படும். இவ்வாறு தொழிலாளர்களின் அடிப்படை உரிமைகள் அனைத்தும் பறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

தொழிலாளர் நலத்துறை அதிகாரிகள், தொழிலாளர்களது குறைகளைக் கேட்டு தொழிற்சாலை நிர்வாகத்துடன் சமரச பேச்சுவார்த்தை நடத்தும் பழைய முறை நீக்கப்பட்டுவிட்டது. இவ்வளவு ஏன் தொழிலாளர் நீதிமன்றங்கள் (Labour Court) கூட கலைக்கப்பட்டுவிட்டன. அதற்கு பதிலாக தீர்ப்பாயங்கள் (Tribunal) என்ற கட்டப்பஞ்சாயத்து அமைப்புகளிடம்தான் தொழிலாளர்கள் தங்களது குறைகளை இனி முறையிட வேண்டும்.

வேலை நேரம் என்பது 12 மணிநேரமாக அதிகரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. குறிப்பிட்ட கால வேலைவாய்ப்பு (Fixed Term Employment) என்ற பெயரில் நிரந்தர தொழிலாளர்களே இல்லாமல் ஆலையை நடத்திடும் வசதி ஏற்படுத்திக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அதுமட்டுமன்றி தொழில் பாதுகாப்பு, சுகாதாரம் மற்றும் பணி நிலைமைகள் தொகுப்பு, ஒரு தொழிற்சாலைக்குள் நிர்வாகமானது தனது விருப்பப்படி நடத்தை விதிகளை வகுத்துக் கொள்ளவும், பணி நிலைமைகளை மாற்றியமைக்கவும், ஒழுங்கு நடவடிக்கைகளை உருவாக்கிக் கொள்ளவும் உரிமையளிக்கிறது. இதன் மூலம் ஆலைக்குள் தொழிலாளர்களைக் கசக்கிப் பிழிய நிர்வாகத்திற்கு முழு சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டிருக்கிறது.

இவையெல்லாவற்றையும் மறைத்துவிட்டு இந்தச் சட்டத் தொகுப்புகள் தொழிலாளர்களுக்கு வழங்கும் சலுகைகள் குறித்துப் பொய்யாகப் பட்டியலிட்டு பத்திரிக்கைகள் பேசி வருகின்றன. அதே பத்திரிக்கைகள், “44க்கும் மேற்பட்ட சிக்கலான பழைய தொழிலாளர் சட்டங்களை 4 எளிமையான சட்டங்களாக ஒருங்கிணைத்துள்ளதால், நிறுவனங்கள் சட்ட விதிகளுக்கு இணங்குவது எளிதாக இருக்கும். இது ‘வணிகம் செய்வதை எளிதாக்குதல்’ (Ease of Doing Business) கொள்கையை ஊக்குவிக்கிறது.” என்று எழுதுகின்றன.

‘வணிகம் செய்வதை எளிதாக்குதல்’ (Ease of Doing Business), இதுதான் காவி கார்ப்பரேட் பாசிச மோடி அரசு தொழிலாளர் நலச் சட்டங்களைத் திருத்துவதற்கான அடிப்படைக் காரணமாக இருக்கிறது. உலக வங்கியானது 2021ஆம் ஆண்டு வரை வணிகம் செய்வதை எளிதாக்குவதற்கான குறீயீடு (EoDB Index)  என உலக நாடுகளைப் பட்டியலிட்டது. அதன்படி, பன்னாட்டு தொழில் நிறுவனங்கள் தொழில் தொடங்குவதற்கு ஏற்ற வகையில் அந்நாட்டிலுள்ள சட்டங்களும், நடைமுறைகளும் எந்த அளவிற்கு மாற்றியமைக்கப்படுகிறதோ அந்த அளவிற்கு, இந்தக் குறியீட்டு பட்டியலில் ஒரு நாடு முன்னே வர முடியும்.

2014ஆம் ஆண்டு மோடி பிரதமராகப் பதவியேற்ற போது இந்தப் பட்டியலில் 142வது இடத்தில் இருந்த இந்தியா, 2019ஆம் ஆண்டில் 44 தொழிலாளர் நலச் சட்டங்களை 4 சட்டத்தொகுப்புகளாக மாற்றியமைப்பதாக அறிவித்த பிறகு, 63வது இடத்திற்கு முன்னேறியது.

இது போன்ற தொழிலாளர் நலச் சட்டத்திருத்தங்கள் இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, வளரும் நாடுகள் என உலகவங்கி கூறுகின்ற பிரேசில், தென் ஆப்பிரிக்கா, வியட்நாம் உள்ளிட்ட பல நாடுகளிலும் 2020ஆம் ஆண்டின் இறுதிக்குள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன.  

2021ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு உலக வங்கியானது வணிகம் செய்வதை எளிதாக்குவதற்கான குறியீட்டைக் கைவிட்டுவிட்டு தற்போது “வணிகத்திற்கு தயாராகுதல்” (Business Ready) என்கிற முழக்கத்தைக் கையிலெடுத்திருக்கிறது. இதற்கு முந்தைய, வணிகம் செய்வதை எளிதாக்குகின்ற காலகட்டத்தில் (2014-2020),  பன்னாட்டு முதலாளிகளின் நலனுக்கு உகந்தபடி நாட்டின் சட்ட வரையரைகளை மாற்றியமைக்க வேண்டியது முக்கிய அம்சமாகப் பார்க்கப்பட்டது. அதேசமயம் 2021க்குப் பிறகு இந்த சட்டத்திருத்தங்கள் எவ்வாறு அமுல்படுத்தப்படுகின்றன என்ற அடிப்படையிலேயே நாடுகளுக்கு வணிகத்திற்கு தயார்நிலைக் குறியீடு வழங்கப்போவதாக உலக வங்கி அறிவித்திருக்கிறது.

தற்போது உலக வங்கி மாற்றியிருக்கின்ற வரையரையின் படி, ஒரு நாடு வணிகத்திற்குத் தயாராக இருக்கிறது என்பதை உறுதி செய்ய கீழ்கண்ட மூன்று அம்சங்கள் பிரதானமாகப் பார்க்கப்படுகின்றன.

• சட்டங்களை ஒருங்கிணைத்தல் (Consolidation of Laws) – அதிகமான எண்ணிக்கையில் உள்ள தொழிலாளர் நலச் சட்டங்களை கையடக்க எண்ணிக்கைகு மாற்றுவது. அது அமுலாவதை உறுதிசெய்வது.
• இணக்கச் சுமையைக் குறைத்தல் (Reducing Compliance Burden) – இதன்படி சுமார் 39,000 தொழிற்துறை விதிகள் தளர்த்தப்பட்டுள்ளன. இதுகாறும் தண்டனைக்குரிய கிரிமினல் குற்றங்களாகக் கருதப்பட்ட பல்வேறு விதிமீறல்களுக்கு இனிமேல் அபராதம் மட்டும் கட்டினால் போதும் என்று மாற்றுவது.
• நெகிழ்வுத்தன்மை (Flexibility) – தொழிலாளர்களை பணிக்கு அமர்த்துவதிலும், அவர்களைப் பணியிலிருந்து நீக்குவதிலும் நெகிழ்வுத்தன்மையை உருவாக்குவது, அதாவது முதலாளிகளுக்கு எளிமையானதாக மாற்றுவது. இதற்காகத்தான் மோடி அரசு “குறிப்பிட்ட கால வேலைவாய்ப்பு” (Fixed-term employment) என்ற திட்டத்தைக் கொண்டுவந்திருக்கிறது. கிக் தொழிலாளர் முறையையும் ஊக்குவிக்கிறது. இதன் மூலம் நிரந்தரத் தொழிலாளர்களே இல்லை என்ற நிலையினை உருவாக்கிட விரும்புகிறது.

உலகவங்கியின் இந்தப் பரிந்துரைகளை அமுல்படுத்துவதை உறுதி செய்வதற்காக, ஒன்றிய அரசின் வர்த்தகம் மற்றும் தொழில்துறை அமைச்சகத்தின் கீழ் தொழில் மற்றும் உள்நாட்டு வர்த்தக மேம்பாட்டுத் துறை (DPIIT) என்ற துறை செயல்படுகிறது. இது நாட்டிலுள்ள எல்லா மாநிலங்களிலும், யூனியன் பிரதேசங்களிலும் வணிகம் செய்வதை எளிதாக்குகின்ற திட்டங்கள், முறையாக அமுல்படுத்தப்படுகின்றதா என்பதைச் சோதித்து உறுதிப்படுத்தும் வேலையைப் பிரதானமாக மேற்கொண்டு வருகிறது.

இவர்களின் பரிந்துரையின் பேரில் தான் பல்வேறு மாநிலங்களிலும் தொழிலாளர் நலச் சட்டத் தொகுப்புகள், அம்மாநில அரசுகளால் நடைமுறைக்கு கொண்டுவரப்பட்டுள்ளன. தமிழ்நாடு உள்ளிட்ட சில மாநிலங்களில் மட்டுமே இந்தச் சட்டங்கள் அமுலாக்கப்படவில்லை, அதுவும் வெகு சீக்கிரம் நடந்துவிடும். அந்நிய முதலீட்டை ஈர்ப்பதை சாதனையாகக் கருதிக்கொண்டிருக்கும் திராவிட மாடல் திமுக அரசுக்கு தொழிலாளர் நலனின் மீது எவ்வளவு அக்கறை இருக்கிறது என்பதை சாம்சங் தொழிலாளர் போராட்டத்தின் போதே நாம் கண்டிருக்கிறோம். ஆகையால் தமிழ்நாட்டில் இந்தச் சட்டங்கள் அமுலாவதற்கு தடையிருக்காது.

எனவே, இந்த ஓட்டுக் கட்சிகள் காவி கார்ப்பரேட் பாசிசத்திற்கு எதிராக தொழிலாளர்கள் நலன் காப்பதற்காக நிற்பார்கள் என்று நம்பியிருப்பதில் பயனேதும் இல்லை. தொழிலாளர்கள் தான் வீதியில் இறங்கிப் போராட வேண்டும். இலட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் கூடி தலைநகர் தில்லியை முற்றுகையிட்டுப் போராடி விவசாய சட்டங்களைத் திரும்பப் பெறச் செய்தது போல தொழிலாளர்களும் இந்தியத் தொழிற்துறையையே ஸ்தம்பிக்கச் செய்யும் அளவிற்கு வீரியமான விடாப்பிடியான போராட்டம் ஒன்றை நடத்த வேண்டியிருக்கிறது. அப்படி நடத்தினால் மட்டுமே காவி கார்ப்பரேட் பாசிசத்தின் கொடூர தாக்குதலில் இருந்து தொழிலாளி வர்க்கம் தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ள முடியும்.

• அழகு